Textiel is een luxeprodukt - of zou dat moeten zijn

Dag lezer!

Het is een zondag voor een herfstwandeling, maar bovenop de Textielberg van mevrouw Hoefnix wordt de lucht steeds ijler, en er heerst een gure wind.

De Textielberg bestaat in vele vormen. Wereldwijd bestaan er een paar heel nare textielbergen die het resultaat zijn van de nieuwste trend in verspillingsland: textiel als wegwerpartikel. Koop kleding voor bijna niks bij Shein, draag het dan eventueel één keer maar eventueel zelfs nooit, en ‘doneer’ het in de textielbak, waarna het zinloos eindigt in een vuilnisbelt in Ghana. Dat is zo tragisch omdat elke stap in dit traject van vervuiling en uitbuiting aan elkaar hangt. Ik zal de details hier verder even overslaan maar hier zijn alle details via de links terug te vinden.

Mijn eigen textielberg is een stuk kleiner. Hij bestaat uit een paar kilo textiel (oude kleding en beddengoed) die ik wil hergebruiken of verkopen, in plaats van weggeven of dumpen in de textielbak of kringloopwinkel. Ik probeer te bewijzen dat je textiel als luxeproduct zou moeten zien. Met de aanslag die de textielindustrie is op mens en milieu, is het minste wat je dan zou kunnen doen toch wel: er zo min mogelijk van nodig te hebben.

In april begon ik daarom mijn Project Textielberg: de komende tijd niets weggooien aan textiel, maar alles hergebruiken, verkopen, of weggeven aan iemand die het dan ook echt gaat gebruiken. Ik hoopte de hele verzameling weg te werken in een paar maanden.

Het begon goed. Ik ging door mijn kledingkast, verkocht een hoop, en fröbelde wat met de rest. Maar na een zomer vol afleiding, en na een paar dagen inventariseren wat er eigenlijk in de linnenkast ligt, kwam de tegenvaller: ik heb een heleboel beddengoed waarvan ik vergeten was dat ik het had en die ik niet meer gebruik.

Afgelopen woensdag en vandaag schreef ik twee posts over deze tegenvaller. Ik zal de komende winter eens besteden aan een poging de trend weer omlaag te krijgen.

Vorige week was het ook weer het eind van een kwartaal en daarmee kwam onvermijdelijk weer een kwartaalupdate over mijn vermogen. Hoeveel dichter ben ik bij mijn doel om - via besparingen zoals die hierboven, en via beleggen van het bespaarde geld - binnen tien jaar te gaan rentenieren? Van die tien jaar zijn er al bijna twee voorbij, dus het mag wel een beetje opschieten, inmiddels. Gelukkig doet het dat ook.

De afgelopen weken heb ik ook besteed aan een serie over beleggen voor mensen die dat meestal niet doen. We hadden in eerdere afleveringen al politiemensen, vrouwen met een kinderwens, en mensen met een praktisch beroep zoals bouwvakkers en verplegers. Ik heb mijn favoriet voor het laatst bewaard: anti-kapitalisten. Heb je een hekel aan miljardairs? Draai ze een loer door iets te doen wat pas sinds relatief kort kan: meeverdienen aan het grootkapitaal. Daarmee worden miljardairs niet minder miljardair, maar je doet wel iets waar de oude Marx alleen maar van had kunnen dromen.

Tot over twee weken!

Mevrouw Hoefnix