Een bericht vanuit de business class :0

Beste lezers,

Ik schrijf deze nieuwsbrief op een intercontinentale vlucht, en dan ook nog in de business class. Gelukkig betaal ik het niet zelf maar dit is natuurlijk helemaal niet milieubewust. (Nou ja, behalve dat ik me de hele vlucht van 12 uur héél bewust ben de milieuimpact…) 

Helaas moest ik voor mijn werk naar dat andere continent, en als ik in de vijf dagen vergaderen wilde overkomen als een normaal mens met coherente gedachten - vijf dagen waarin ik bovendien een leidende rol had - dan moest ik slapen onderweg. Dus werd een business class stoel twaalf uur lang mijn thuis. Met een bijna verdubbelde co2-uitstoot als gevolg.

Als je dit leest, ben ik weer thuis, uitgeslapen en bijgekomen van een slopende week. En met een Flying Blue-account dat na die ene vlucht al bijna Silver-status heeft bereikt. Het is echt ontluisterend hoe goed dat werkt. Ik wil helemaal niet vliegen maar blijkbaar wil ik toch wél vliegen als iemand er maar een leuk spaarprogramma tegenaan gooit, en je gratis toegang tot de Business Lounge in het vooruitzicht stelt. Spaarprogramma’s werken. Bah. Want je spaart natuurlijk helemaal niet. Je geeft juist meer uit.

Hoe dan ook. Terwijl ik vergaderde over saaie dingen, zijn als bij toverslag een paar stukken verschenen op mijn blog. Lang leve de inplan-optie van Wordpress!

Project Textielberg, waarvan in de vorige nieuwsbrief het startschot werd gegeven, was toe aan aflevering 2. Veel verkocht, en dat is relatief de makkelijkste manier om de Textielberg te slechten. Ik kan alvast verklappen dat een poging een toilettas voor mijn camper te maken, vooralsnog gestrand is bij een dement moment waarin ik de schaar in de stof zette op de verkeerde plek. Hopelijk binnenkort allemaal te lezen in een bloedstollend stuk waarin onze heldin deze dramatische terugslag uiteindelijk zal ombuigen tot een spectaculaire overwinning. 

Leuker was het op zaterdag 20 april langs de A12 bij De Meern (je verwacht het niet…). Op die plek, aan een lange tafel bij La Place, kwamen mensen bijeen die elkaar voor een deel al jaren kenden, en voor een deel nog niemand in de FIRE-community kenden. Een voorbeeld van die laatste groep was ik, maar ik was zeker niet de enige. Het was leuk. En ik heb kennis gemaakt met andere blogs en bekende namen in de Nederlandse FIRE-club. (Ik noem het voor het gemak maar FIRE, hoewel natuurlijk lang niet iedereen als doel heeft om te stoppen met werken. Maar je snapt wat ik bedoel.)

Een vervelend aspect van het verschijnsel FIRE (of financiële onafhankelijkheid) is het feit dat bijvoorbeeld tv-makers het leuker vinden om de excentriekelingen in beeld te brengen die extreem besparen en niet de saaie verhalen van mensen die gewoon leuk leven, lekker stevig sparen, en ergens in de veertig zijn als ze met pensioen gaan. Dan krijg je een vertekend beeld van wie wij zijn en waarom we dit doen. Om te bewijzen dat ik echt nog wel lol in mijn leven heb, ook al spaar ik ruim 60% van mijn inkomsten, schreef ik over vijf dure dingen waar ik toch mijn geld aan uitgeef. Vergeten daarin op te nemen: hoeveel geld is dat dan? Dat doen we dan een volgende keer.

En tenslotte het stuk van gisteren over de fiets die ik in april 2023 kocht. Glimmend nieuw was hij, en hij heeft nu al dubbel zijn geld opgebracht. En dat terwijl hij nog twaalf jaar meegaat. Hoeveel geld brengt een fiets op in zijn bestaan? Ik heb geprobeerd het uit te rekenen.

Binnenkort: een blogroll! Die staat al een tijdje in de steigers, want alles draait nog steeds om ‘community’ om het in goed Nederlands te zeggen. Na De Meern besef ik dat nog beter dan daarvoor. En verder natuurlijk een post over hoe het gaat over de Textielberg.

Tot dan!

Mevrouw Hoefnix